AI-gestuurde technologie wordt gebruikt om chatbot-avatarversies van overleden familieleden van mensen te ontwikkelen, hun herinneringen te bewaren en te helpen bij het rouwproces.
In 2016 ontdekte James Vlahos dat zijn vader stervende was aan terminale longkanker.
Pijnlijk bewust dat hun tijd samen opraakte, haastte Vlahos zich om herinneringen te verzamelen terwijl het nog kon, door het levensverhaal van zijn vader op te nemen; alles van jeugdherinneringen tot zijn favoriete uitspraken, liedjes en grappen.
Eenmaal getranscribeerd vulden deze opnames 200 pagina’s met enkele regelafstand. “Het was een geweldige, maar inerte bron, en ik verlangde naar iets interactiefs. Dus bracht ik bijna een jaar door met het programmeren van een chatbot-replica van mijn vader: de ‘Dadbot’,” zei Vlahos. Deze “Dadbot” kon zijn vaders verhalen doen herleven via tekstberichten, audio, afbeeldingen en video, en creëerde een interactieve ervaring die de unieke nuances van een individu emuleerde; van Vlahos’ vader.
Hoewel deze kunstmatige versie Vlahos’ echte vader nooit kon vervangen, gaf het hem wel enige troost – en een manier om hem levendiger te herinneren in de vorm van een AI-naleven.
Het inspireerde Vlahos ook om HereAfter AI te lanceren, een in de VS gevestigd bedrijf dat mensen toestaat hun herinneringen te uploaden, die vervolgens worden omgezet in een “levensverhaal-avatar” waarmee vrienden en familie kunnen communiceren.
In tegenstelling tot een stoffig fotoalbum of een slapend Facebook-profiel, is het een methode om een deel van onszelf of onze dierbaren te archiveren, dat daadwerkelijk tot leven kan worden gebracht. Digitale onsterfelijkheid Verlies is een van de moeilijkste menselijke ervaringen om door te maken, en ermee omgaan is alleen maar complexer geworden in een digitaal tijdperk van behoud; fragmenten van mensen voor altijd gekristalliseerd in Whatsapp-chats, Instagram-afbeeldingen, laatste Tweets en de herinneringsfunctie van Facebook.
Voor sommigen is het troostend om de online archieven van degenen die ze hebben verloren opnieuw te bezoeken.
In 2021 ging een schrijfster genaamd Sherri Turner viraal nadat ze tweette over het bekijken van het huis van haar moeder op Google Maps Street View, de tijd terugdraaiend naar 2009: “Er brandt een licht in haar slaapkamer. Het is nog steeds haar huis, ze leeft nog”. Anderen hebben geëxperimenteerd met geavanceerdere technologie in een poging de overledenen te reanimeren, zoals freelance schrijver Joshua Barbeau, die – zoals gedocumenteerd door een artikel uit 2021 van de San Francisco Chronicle – een AI-chatbot op een website genaamd Project December trainde om zijn overleden verloofde, Jessica, na te doen.
Maar er is maar zoveel wat je kunt doen met de digitale overblijfselen van een persoon, hun statische profielen een portaal naar nostalgie, maar uiteindelijk leeg en plat; een verlaten huis bevroren in de tijd.
Mijn mening?
We delen veel over onszelf op sociale media, maar het zijn vaak deze zeer specifieke scherven, het is niet hetzelfde proces dat je zou hebben als je zou zitten met je eigen persoonlijke biograaf, echt teruggaand in je leven en delend wat je de persoon maakte die je bent.
